Oblivion Yeniden Düzenlendi: Göz Alıcı Görseller, Klasik Oynanış Canlandırıldı

Bethesda’nın bu hafta Oblivion Remastered’ı tanıtması beni hayran bıraktı. 2006’daki Tamriel yolculuğu, bir zamanlar tuhaf, düşük çözünürlüklü karakterler ve bulanık çayırlarla işaretlenmişken, şimdi Elder Scrolls serisinin bugüne kadarki en görsel açıdan çarpıcı oyunu olarak duruyor. Mass Effect Legendary Edition ve Dark Souls Remastered gibi geçmiş remaster’lar genellikle orijinallerine çok yakın hissedilirken, neredeyse yirmi yıl önce dolaştığım İmparatorluk Şehrini Unreal Engine 5 ile yeniden doğmuş, ışın izleme teknolojisiyle görmek neredeyse gerçeküstüydü. Görsellerin ötesinde, oyun geliştirilmiş savaş mekanikleri, rafine edilmiş RPG sistemleri ve sayısız küçük iyileştirme sunuyor. Bu, Bethesda ve geliştirici Virtuos’un bunu yanlış etiketleyip etiketlemediğini sorgulamama neden oldu—bu kesinlikle sadece bir remaster değil, bir Oblivion Yeniden Yapımı olmalı, değil mi?

Bu düşüncede yalnız değildim. Hayranlar genel olarak bunu bir yeniden yapım olarak adlandırdı; hatta orijinal Oblivion’ın baş tasarımcılarından Bruce Nesmith bile “remaster” teriminin kapsamını tam olarak yansıtmadığını önerdi. Ancak, saatler süren oynanıştan sonra fark açık: Oblivion Remastered, bir yeniden yapım gibi parıldasa da, özünde bir remaster gibi oynuyor.

Yeniden yapım gibi görünüm, Virtuos’un kapsamlı çabalarından kaynaklanıyor: ağaçlardan kılıçlara, yıkık kalelere kadar her varlık sıfırdan yeniden inşa edildi. Sonuç, modern grafik standartlarını karşılayan, çarpıcı dokular, dinamik aydınlatma ve her ok ile vuruşu somut hissettiren yeni bir fizik sistemi sunan bir oyun. NPC’ler tanıdık olsa da, 2006’nın modası geçmiş görünümünden tamamen sıyrılmış şekilde yeniden tasarlandı. Bu yenileme sadece nostaljiyi uyandırmıyor—2025 yapımı bir oyun olarak geçebilecek bir görsel deneyim sunuyor. Söylentiler ortaya çıkmadan önce görseydim, bunu The Elder Scrolls 6 sanabilirdim.

Yükseltmeler görsellerin ötesine uzanıyor. Savaş artık ağırlıklı hissediyor, kılıç sallamaları gerçek bir güç taşıyor. İşlevsel bir üçüncü şahıs kamerası, nişangâh ile birlikte, immersiyonu artırıyor. Görev günlüklerinden diyaloglara ve kilit açma ile ikna gibi mini oyunlara kadar menüler, şık ve güncellenmiş arayüzlere sahip. Hantal orijinal seviye atlama sistemi, Oblivion ve Skyrim’in mekaniklerinin daha akıcı bir karışımıyla değiştirildi. Ve evet, koşma özelliği nihayet burada. Böylesine kapsamlı değişikliklerle, bunu bir yeniden yapım olarak adlandırmak cazip geliyor.

Tartışma, sadece kapsam değil, semantik üzerine yoğunlaşıyor. Endüstride “yeniden yapım” ve “remaster” için net tanımlar yok ve yayıncılar bu terimleri gevşek bir şekilde kullanıyor. Rockstar’ın Grand Theft Auto üçlemesi “Definitive Edition” remaster’ları açıkça eskimiş, yükseltilmiş dokular ve modern aydınlatma ile. Ancak Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, yine bir remaster, tamamen yeni ve güncel hissettiren görseller sunuyor. Bluepoint’in Shadow of the Colossus ve Demon’s Souls gibi yeniden yapımlar, orijinallerini sıfırdan sadık bir şekilde yeniden oluştururken, Resident Evil 2 temel etkileşimlerini yeniden tasarlıyor. Final Fantasy 7 Remake ve Rebirth ise orijinalin neredeyse her yönünü baştan aşağı yeniliyor. Bu örnekler “yeniden yapım” etiketini paylaşıyor ancak yaklaşımları büyük ölçüde farklı.

Tarihsel olarak, bir yeniden yapım modern bir motorda tam bir yeniden inşa anlamına gelirken, remaster orijinal çerçevede sınırlı yükseltmeler anlamına geliyordu. Bu ayrım giderek bulanıklaşıyor. Modern bir remaster, orijinal tasarımı korurken görsel bir yenileme ve küçük oynanış ayarlamaları içerebilir. Buna karşılık, bir yeniden yapım oyunu tamamen yeniden tasarlar. Bu mantıkla, Demon’s Souls ve yakında çıkacak Metal Gear Solid: Delta remaster’lara daha yakın, gerçek yeniden yapımlar ise eski konseptlere taze yaklaşımlar gibi hissediyor.

Peki, Oblivion bir yeniden yapım mı, yoksa bir remaster mı? Bir saat oynayın, cevap netleşir: bu bir remaster. Göz kamaştırıcı Unreal Engine 5 görselleri ve ışın izleme teknolojisi modern bir görünüm yaratıyor, ancak oyunun özü—sistemleri, tuhaflıkları ve yapısı—2006’da kök salmış durumda. Bethesda şöyle açıkladı: “Her unsuru özenle geliştirdik, ama özü değişmedi. Bu başka bir çağdan bir oyun ve öyle hissettirmeli.”

Bu çağ, sayısız şekilde parlıyor: neredeyse her kapının ardında yükleme ekranları, yenilenmiş olsa da kopuk hissettiren kafa karıştırıcı bir ikna mini oyunu, yaşayan merkezlerden ziyade sahne setlerini andıran şehir tasarımları ve beceriksiz, robotik bir cazibeyle hareket eden ve konuşan NPC’ler. Savaş, geliştirilmiş olsa da, hâlâ hassasiyetten yoksun. Oyun, tuhaf mirasının bir parçası olarak sevgiyle korunan imza hatalarını bile muhafaza ediyor.

Obsidian’ın Avowed gibi son oyunlar, akıcı savaş ve ödüllendirici keşif ile RPG’lerin ne kadar ilerlediğini vurguluyor, bu da Oblivion’ın tepelerini ve mağaralarını eskimiş hissettiriyor. Yine de Oblivion Remastered hâlâ büyülüyor. Açık alanları gizemlerle dolu, dinamik goblin savaşları ve zengin görevler Skyrim’in tekrarlayan zindanlarını gölgede bırakıyor ve oyuncu özgürlüğü ferahlatıcı bir şekilde sınırsız hissettiriyor. Ancak diyalogları incelikten yoksun, sistemleri kusursuz bir şekilde birleşmiyor ve seviye tasarımı—mağaralar, kaleler ve Oblivion’ın alemleri—eski hissettiriyor. Bir yeniden yapım bu unsurları modernize ederdi; bu proje ise onları olduğu gibi kutluyor ve Remastered unvanını hak ediyor.

Sinemada, yeniden yapımlar yeni kadrolar ve senaryolarla taze yapımlar, remaster’lar ise mevcut eserleri modern standartlara yükseltir. Jaws veya The Godfather’ın 4K restorasyonu çarpıcı görünür ama açıkça 1970’lerden kalma. Oblivion Remastered bunu yansıtıyor, modern bir motorla görselleri yeni zirvelere taşırken 2000’lerin özünü koruyor. Virtuos’un yönetici yapımcısı Alex Murphy bunu en iyi şekilde ifade etti: “Oblivion motoru beyin, Unreal 5 ise beden, sevilen bir deneyimi hayata geçiriyor.”

Oblivion Remastered adına yakışıyor ve bu bir küçümseme değil. Mass Effect Legendary Edition veya Grand Theft Auto: The Trilogy gibi yetersiz çabaları çok aşarak remaster’lar için yeni bir standart belirliyor. Özenle hazırlanmış, yeniden yapım seviyesinde görsellerle remaster’ın özünü harmanlayarak hem hayranlar hem de yeni gelenler için bir klasiği koruyor.